Waar hoop is, is perspectief

In elk online georganiseerde eindejaarsborrel, speech of jaaroverzicht kwam het wel voorbij; 2020 was een raar jaar. Zoals we inmiddels weten kregen we te maken met de covid-19 pandemie en alle maatregelen daaromheen zorgden dat levens op de kop werden gezet en de (volks)gezondheid in het geding kwam. Ik schreef in december in mijn terugblik dat ik niet al te veel vervelende ervaringen heb gehad met het virus. Het thuiswerken kwam op een prima moment voor mij, door de vele woon-werk kilometers die ik daarvoor maakte. Het niet meer bijeen kunnen komen in grote groepen was uiteraard vervelend, maar werd opgelost door dan maar individueel langs te gaan bij vrienden en familie. Ik hield de moed er in; er was nog veel mogelijk en we keken zelfs meer naar elkaar om.

Ik merk de afgelopen weken dat er een flinke dip is met het hoog houden van die moed. Het is soms lastig om persoonlijke verhalen te delen, maar ik heb ook geleerd dat erover schrijven en praten enorm helpt.
Een aantal positieve besmettingen in huis was de start van bijna 2 weken quarantaine. Het net niet lukken van het kopen van een huis, even geen uitlaatklep hebben en het betreurende perspectief op het komende half jaar heeft ervoor gezorgd dat de afgelopen weken niet allerfijnst waren.

Daar zaten momenten tussen waar ik mij realiseerde dat zoveel mensen het zoveel lastiger hebben. Die geen aparte kamer hebben voor hun werk of studie, kinderen die achterstanden oplopen, mensen die in de frontlinie staan in de zorg of juist ondernemer zijn en thuis zitten.
En gelukkig heb ik nog werk, anders zou ik echt gillend gek worden. Maar ook daar, waarin we kleine stapjes zetten in projecten door vele beperkingen, stijgt het energielevel niet boven het plafond uit.

Om de klaagzang af te ronden hebben we de relschoppers van de afgelopen weken natuurlijk nog, waardoor ik eigenlijk niet meer naar het nieuws durf te kijken. Die mafkezen. Zoals fanatiek voetbal Twitteraar Sjimmie Driessen tweette: “Ik ben geloof ik boos, beschaamd en bedroefd tegelijkertijd.”

En toch dwing ik mijzelf naar het perspectief te kijken. Ik houd mij zoals velen vast aan de kleine stukjes hoop richting de zomer. Waarin de meest kwetsbare mensen zijn beschermd en we met gerichte, slimme maatregelen hopelijk meer kunnen doen; bij elkaar kunnen komen, buiten de deur een hapje kunnen eten, een evenement kunnen bezoeken. Ook daar zijn genoeg doemscenario’s voor te bedenken, maar daar moet ik even niet aan denken.

Ik wil vasthouden aan dat perspectief, maar we hebben nog een flinke tijd te gaan.
Nu gebeuren er natuurlijk ook mooie dingen. Ik merk dat de contacten die ik heb sterker zijn, dat we meer begrip hebben voor elkaars situatie, want iedereen heeft zijn eigen verhaal van het afgelopen jaar.
Binnen mijn eigen organisatie, de KNVB, hebben we verschillende leuke initiatieven; online core stability trainingen, elke maand een virtueel kopje koffie met een willekeurige collega en sinds kort een groep binnen de Ommetje app van de Hersenstichting. Hele mooie initiatieven die zorgen voor de nodige afwisseling en beweging.
Ik ben heel benieuwd welke mooie, leuke initiatieven er bij jouw organisatie spelen, laat het hieronder weten! Ook als je behoefte hebt aan contact, schroom niet om een appje, DM of mailtje te sturen.
En ik nodig je van harte uit tot de Jong Oranje groep in de Ommetje app! Daarin registreer je de ‘ommetjes’ die je maakt, waar je punten voor krijgt en zo elkaar stimuleert om elke dag een ommetje te maken. En het belangrijkste effect van het ommetje is dat het zorgt voor nodige rust, energie, bezinning en/of creativiteit! Download de app via de Apple store of Google Play en doe mee via Teamcode: WCRRM.

We zitten er samen in, laten we er samen uit komen!